Wyzwania diagnostyczne w astmie – porównanie metod pomiaru funkcji płuc

Jakie wyzwania diagnostyczne stawia astma?

Astma jest jedną z najczęstszych chorób przewlekłych, dotykającą niemal 340 milionów osób na całym świecie. Typowe objawy astmy obejmują duszność, kaszel, świszczący oddech oraz ucisk w klatce piersiowej, wraz ze zmiennym ograniczeniem przepływu wydechowego, które ustępuje po podaniu leków rozszerzających oskrzela. Diagnostyka astmy nie jest uniwersalnie standaryzowana, co prowadzi do wykorzystywania różnorodnych testów, takich jak ocena odpowiedzi na leki rozszerzające oskrzela (BDR) przy użyciu spirometrii, monitorowanie dziennych wahań szczytowego przepływu wydechowego (PEF) lub identyfikacja nadreaktywności oskrzeli poprzez różne testy prowokacyjne.

Po wprowadzeniu obiektywnych pomiarów czynności płuc, takich jak domowe monitorowanie PEF jako standardowej praktyki w diagnostyce astmy w fińskiej podstawowej opiece zdrowotnej, precyzja diagnostyczna znacząco się poprawiła, wraz z pozytywnymi zmianami w różnych wskaźnikach odzwierciedlających krajowe obciążenie astmą. Choć monitorowanie PEF jest od lat uznawane za użyteczne w diagnostyce i zarządzaniu astmą, Europejskie Towarzystwo Oddechowe (ERS) zajmuje bardziej zniuansowane stanowisko. Nie promuje ono monitorowania PEF jako podstawowej lub jedynej metody diagnostycznej, ale podkreśla jego rolę jako środka uzupełniającego, szczególnie w przypadkach, gdy wyniki spirometrii wydają się prawidłowe, zwłaszcza gdy dostęp do testów prowokacji oskrzelowej jest ograniczony.

Różne badania wskazują na ograniczoną wiarygodność pojedynczego pomiaru PEF w ocenie czynności płuc podczas obturacji. Jednak przystępność cenowa i prostota przenośnych mierników PEF ułatwiły monitorowanie domowe, umożliwiając obserwację obturacji i rozszerzania oskrzeli w czasie. Użyteczność PEF w monitorowaniu astmy jest lepiej udowodniona, gdy rejestrowane są wielokrotne dzienne wartości w dłuższym okresie. Chociaż monitorowanie PEF jest przydatne w tym kontekście, niektóre badania wskazują na potencjalną niewiarygodność, nawet w ramach monitorowania domowego. Wiadomo, że różne mierniki PEF dają nieporównywalne wyniki, a metoda wybrana do obliczania zmienności PEF znacząco wpływa na czułość i swoistość monitorowania PEF. Dokładna ocena technicznej wiarygodności domowych pomiarów PEF jest trudna, a niewiarygodne pomiary z powodu nieodpowiedniej techniki mogą w konsekwencji zagrozić wiarygodności domowego monitorowania PEF.

Dla dorosłych, w ramach domowego monitorowania PEF, fińskie krajowe wytyczne dotyczące astmy definiują znaczącą odpowiedź na bronchodilatację (BDR) jako wzrost PEF o co najmniej 15% i 60 L/min po podaniu leków rozszerzających oskrzela. Aby ustalić diagnozę astmy, BDR musi wystąpić co najmniej trzy razy w okresie monitorowania. GINA zaleca 20% poprawę PEF jako próg dla testów BDR w warunkach klinicznych jako alternatywę dla FEV₁, ale obecnie nie zaleca testów BDR w kontekście domowego monitorowania PEF. Według fińskich krajowych wytycznych dotyczących astmy, wytycznych ERS dotyczących astmy i GINA, podczas testu bronchodilatacji przeprowadzonego za pomocą spirometru, BDR jest definiowane jako wzrost o co najmniej 12% i 0,2 L w FEV₁. GINA i fińskie wytyczne krajowe zalecają również wzrost o co najmniej 12% i 0,2 L w natężonej pojemności życiowej (FVC) jako alternatywną definicję BDR, przy czym wzrost o 15% i 0,4 L zapewnia większą pewność. Wspólne wytyczne techniczne dotyczące spirometrii Amerykańskiego Towarzystwa Torakologicznego (ATS) i ERS zalecają stosowanie wartości granicznej co najmniej 10% wzrostu przewidywanej wartości dla FEV₁ lub FVC.

Niewielka ilość istniejących badań analizujących związek między zmianami PEF i FEV₁ podczas bronchodilatacji sugeruje, że dokładność zmiany PEF w wykrywaniu BDR jest wątpliwa. Dodatkowo, żadne badanie nie porównało bezpośrednio zalecanych wartości progowych BDR: 15% i 60 L/min wzrostu PEF oraz 12% i 0,2 L poprawy FEV₁. W ostatnim czasie dostępność kompaktowych i niezawodnych przenośnych spirometrów dostosowanych do monitorowania domowego wzrosła, ale zastosowanie domowego monitorowania spirometrycznego z testami bronchodilatacji w diagnostyce astmy nie jest jeszcze dobrze zbadane.

Jakie metody zastosowano w celu oceny bronchodilatacji?

W badaniu spirometria była wykonywana zgodnie z międzynarodowymi wytycznymi, przy użyciu wartości referencyjnych dla dorosłych Finów. Technika wydechowa pacjentów, wraz z techniczną wiarygodnością i powtarzalnością pomiarów, była wizualnie oceniana przez przeszkolonych lekarzy zgodnie z międzynarodowymi wytycznymi. Wiarygodność pomiarów została ustalona, jeśli wszystkie wydechy spirometryczne podczas testu prowokacji metacholiną spełniały standardy jakości określone w międzynarodowych wytycznych. Do przeprowadzenia testu prowokacji metacholiną użyto spirometru Vyntus Pneumo i dozownika Carefusion Vyntus APS, zgodnie z zaleceniami ERS. Doświadczeni technicy przeprowadzili test prowokacji metacholiną. Po pierwszych pomiarach spirometrycznych podawano roztwór soli fizjologicznej jako etap rozcieńczalnika. Następnie dawki metacholiny 18, 72, 270, 810 i 2600 μg podawano w odstępach 5-minutowych. Po każdej dawce metacholiny powtarzano pomiary spirometryczne, stosując metodę dozymetryczną według Nieminen i wsp. zgodnie z fińskimi wytycznymi. Po teście podawano lek rozszerzający oskrzela (salbutamol 400 μg) przy użyciu pMDI i komory inhalacyjnej (Ventoline Evohaler i Volumatic, GSK), a następnie rejestrowano końcowy pomiar spirometryczny.

Analiza danych została przeprowadzona przy użyciu IBM SPSS Statistics for Windows, wersja 27 (IBM Corp, New York, United States). Microsoft Excel dla Microsoft 365 MSO (wersja 2110 Build 16.0.14527.20234) (Washington, United States) został użyty do dodatkowych obliczeń. Względny spadek FEV₁ i PEF po metacholinie oraz względny wzrost po bronchodilatacji obliczono według odpowiednich wzorów. Przeprowadzono analizę regresji w celu zbadania korelacji między względnymi zmianami FEV₁ i PEF podczas bronchodilatacji. Do zobrazowania różnic w względnych zmianach między FEV₁ i PEF wykorzystano wykres Bland-Altmana. Zastosowano charakterystykę odbiornika operacyjnego (ROC), czułość, swoistość, dodatnią wartość predykcyjną (PPV), ujemną wartość predykcyjną (NPV) oraz współczynnik kappa Cohena w celu porównania wzrostów FEV₁ i PEF jako miar wynikowych. Przeprowadzono dodatkową analizę opartą na zaleceniu technicznego standardu spirometrii ATS/ERS, aby użyć wzrostu FEV₁ o co najmniej 10% wartości przewidywanej jako definicji BDR. Aby ocenić, czy związek między zmianami PEF i FEV₁ jest uzależniony od wieku, płci, czynności płuc przed bronchodilatacją lub stopnia odpowiedzi na metacholinę, podzielono populację według płci, mediany wieku i mediany FEV₁ % przewidywanego przed bronchodilatacją, a także na grupy, które doświadczyły co najmniej 20% spadku lub mniej niż 20% spadku FEV₁ po inhalacji metacholiny.

W okresie badania 971 dorosłych uczestniczyło w teście prowokacji metacholiną. Po wykluczeniu 102 testów z powodu technicznej niewiarygodności, pozostało 869 pacjentów z wiarygodnymi pomiarami. Średni wiek uczestników wynosił 47 lat. Jedna trzecia uczestników to mężczyźni, a ponad jedna trzecia miała historię palenia lub była aktywnymi palaczami. Średnio pacjenci mieli prawidłową czynność płuc przed testem prowokacji metacholiną. Po podaniu najwyższej dawki metacholiny czynność płuc znacznie się pogorszyła, a względny spadek był nieco większy w FEV₁ w porównaniu do PEF. Po inhalacji salbutamolu prawie połowa pacjentów doświadczyła BDR, zdefiniowanego jako 12% i 0,2 L wzrostu FEV₁. W zależności od wartości progowej, znaczący wzrost PEF zaobserwowano u 17,1%-47,4% uczestników. Używając zalecanej przez Finlandię wartości progowej 15% i 60 L/min, 27,5% pacjentów zostało sklasyfikowanych jako mających BDR, podczas gdy zalecany przez GINA 20% wzrost PEF zakwalifikował 24,2% pacjentów jako mających BDR.

Czy PEF odzwierciedla rzeczywistą poprawę FEV₁?

Zaobserwowano silną dodatnią liniową zależność między zmianami FEV₁ i PEF. Wzór linii korelacji wynosił y = 0,96 + 0,76x, co oznacza, że względna zmiana FEV₁ była średnio większa niż względna zmiana PEF po 4% wzroście FEV₁. Współczynnik korelacji wynosił 0,731. Spośród 869 badanych pacjentów, 397 nie spełniło kryteriów ani 12% wzrostu FEV₁, ani 15% poprawy PEF. Ponadto 250 pacjentów osiągnęło oba kryteria, podczas gdy 41 osiągnęło 15% wzrost PEF bez odpowiadającego 12% wzrostu FEV₁, a 181 osiągnęło 12% wzrost FEV₁ bez 15% poprawy PEF.

Średnia podpisana różnica między zmianami FEV₁ i PEF wynosiła 3,0%, wskazując na większy średni wzrost FEV₁ w porównaniu do PEF. Jest to zgodne z wynikami z rysunku 1, pokazującymi, że względny wzrost FEV₁ był w większości większy niż względna poprawa PEF. 95% przedział ufności dla różnicy między zmianami FEV₁ i PEF był duży i wahał się od -19,0% do 25,0%. Większość uczestników badania wykazała pewien stopień poprawy czynności płuc po podaniu salbutamolu. Większość punktów danych odzwierciedla to przesunięcie w prawo na osi x, oznaczające pewną ilość bronchodilatacji.

Pole pod krzywą ROC (AUC) wynosiło 0,844, a 95% CI wynosił od 0,818 do 0,871 (p < 0,01). Według AUC, zdolność zmiany PEF do przewidywania wzrostu FEV₁ o 12% i 0,2 L została sklasyfikowana jako dobra.

Niższe wartości progowe były związane z wyższą czułością i NPV w wykrywaniu poprawy FEV₁ o 12% i 0,2 L po inhalacji salbutamolu. W porównaniu, wyższe wartości progowe osiągnęły lepszą swoistość i PPV. Współczynnik kappa Cohena wahał się między uczciwym a umiarkowanym, z wartościami między 0,313 a 0,541. Oceniając wartość kappa, 10% wydawało się najdokładniejszym progiem PEF do wykrywania poprawy FEV₁ o 12% i 0,2 L.

Przeprowadzono dodatkowe analizy oparte na zaleceniu technicznego standardu spirometrii ATS/ERS, aby użyć wzrostu FEV₁ o co najmniej 10% wartości przewidywanej jako definicji BDR. Wyniki tej analizy były podobne do tych używających definicji BDR opartej na zmianie w stosunku do wartości wyjściowej, z wyjątkiem tego, że PEF był nieco mniej dokładny, gdy BDR było definiowane w stosunku do wartości przewidywanych.

Co mówią porównania badań z literaturą?

Dekker i wsp. badali zdolność bezwzględnego wzrostu PEF o 60 L/min w teście bronchodilatacji do przewidywania albo 9% poprawy FEV₁ procent przewidywanego, albo bezwzględnego wzrostu FEV₁ o 0,19 L. Ich ustalenia były zgodne z naszymi, pokazując, że swoistość i PPV zmiany PEF były znacznie wyższe niż czułość i NPV dla wykrywania wzrostów FEV₁. Chociaż używali zalecanej dawki 400 μg salbutamolu, rejestrowali FEV₁ i PEF na oddzielnych urządzeniach, co mogło wprowadzić zmienność. Ich populacja badawcza była stosunkowo mała, z 73 uczestnikami, i miała znacznie wyższy średni wiek 62 lat w porównaniu do naszej. Co godne uwagi, włączyli również tylko pacjentów z diagnozą astmy lub POChP. Te czynniki, wraz ze znaczącymi różnicami w wartościach progowych i metodach obliczeniowych, mogą prowadzić do zmienności wyników.

Aggarwal i wsp. badali dokładność różnych wzrostów PEF w wykrywaniu 12% poprawy FEV₁. Ich ustalenia były podobne do naszych, z jedną godną uwagi różnicą: PEF konsekwentnie osiągał wyższy NPV niż PPV w ich badaniu, co kontrastowało z naszymi wynikami. Stwierdzili również, że czułość zalecanego wzrostu PEF o 15% i 60 L/min była bardzo słaba, podczas gdy swoistość była lepsza. Ogólnie, ich wyniki wskazywały na nieco gorsze charakterystyki diagnostyczne dla PEF w porównaniu do naszych, z wyjątkiem NPV. Badanie Aggarwala i wsp. miało dużą populację, która dobrze reprezentowała populację ogólną, i używali zalecanej dawki salbutamolu. Jednak ich definicja BDR nie obejmowała zalecanego bezwzględnego wzrostu FEV₁ o 0,2 L. Dodatkowo, rejestrowali FEV₁ i PEF na różnych urządzeniach, co mogło wpłynąć na wyniki.

Thiadens i wsp. badali skuteczność różnych wzrostów PEF w przewidywaniu poprawy FEV₁ o 12% i 0,2 L. Ich ustalenia w dużej mierze były zgodne z naszymi, ale podobnie jak Aggarwal i wsp., stwierdzili, że NPV wzrostu PEF był wyższy niż PPV. Czułości i swoistości były porównywalne dla większości wartości progowych; jednak przy wyższych wartościach progowych czułość spadała bardziej znacząco w ich wynikach. Dla 15% wzrostu PEF zgłosili czułość 42% i swoistość 93%, co ściśle odpowiada naszym wynikom. Jednak ich PPV wynosiła 37%, znacznie niższa niż nasze 85%, podczas gdy ich NPV wynosiła 93%, w porównaniu do naszych 69% dla wykrywania poprawy FEV₁ o 12% i 0,2 L. Ta różnica może wynikać z faktu, że PPV i NPV, w przeciwieństwie do czułości i swoistości, są uzależnione od rozpowszechnienia stanu, który test ma wykrywać. W przeciwieństwie do naszego badania, Thiadens i wsp. nie indukowali obturacji dróg oddechowych przed podaniem leków rozszerzających oskrzela i wykluczyli wszystkich pacjentów z POChP lub astmą, populację znaną z silniejszych BDR. Te czynniki skutkowały rozpowszechnieniem BDR wielokrotnie niższym niż w naszej próbce, prawdopodobnie przyczyniając się do zaobserwowanych różnic w PPV i NPV.

Ozturk i wsp. badali zdolność dwóch względnych wzrostów PEF, 15% i 20%, do wykrywania 12% poprawy FEV₁, dzieląc uczestników na dwie grupy wiekowe: poniżej i powyżej 60 lat. Dokładność diagnostyczna zmiany PEF znacznie się różniła w zależności od wieku i wybranej wartości progowej, co skutkowało sprzecznymi wynikami między grupami. Te wyniki również w dużej mierze przeczyły naszym ustaleniom. U pacjentów powyżej 60 roku życia czułość, swoistość i PPV były niższe w porównaniu do osób poniżej 60 roku życia, podczas gdy NPV była nieco lepsza. Dla wartości progowej PEF 15% czułość przekraczała swoistość w obu grupach wiekowych. PPV była wyższa niż NPV u osób poniżej 60 roku życia, podczas gdy NPV była wyższa u osób powyżej 60 roku życia.

Czy domowe monitorowanie PEF jest wystarczająco wiarygodne?

Domowe monitorowanie PEF było szeroko badane i jest powszechnie wykorzystywane i zalecane. W przeciwieństwie do tego, domowa spirometria nie jest ani szeroko praktykowana, ani zalecana. W Finlandii domowe monitorowanie PEF obejmuje pomiary dwa razy dziennie przez 2 tygodnie, zarówno przed, jak i po inhalacji leku rozszerzającego oskrzela, zazwyczaj salbutamolu. Astma może być zdiagnozowana, jeśli BDR jest obserwowane co najmniej trzy razy w tym okresie. Jednak na arenie międzynarodowej domowe monitorowanie PEF zazwyczaj koncentruje się na pomiarze naturalnej dobowej zmienności PEF, bez oceny BDR. Wiadomo, że czułość i swoistość zmiany PEF są mniej niż idealne w identyfikowaniu skurczu oskrzeli, który jest inną metodą diagnozowania astmy podczas domowego monitorowania PEF.

Monitorowanie PEF za pomocą miernika PEF, a nie spirometru, komplikuje kontrolę jakości. Chociaż wymagane są spójne wartości PEF, spirometria pozwala na wizualną ocenę krzywych przepływu objętości, identyfikując potencjalne problemy techniczne podczas wydechu. Nasze badanie wykluczyło niewiarygodne pomiary, ale byłoby to prawie niemożliwe w warunkach domowych tylko z wartościami PEF. W konsekwencji wzrost PEF może być jeszcze mniej wiarygodnym wskaźnikiem BDR podczas monitorowania domowego.

Czy przenośna spirometria to przyszłość monitorowania astmy?

Omówione powyżej czynniki podają w wątpliwość przyszłość mierników PEF w monitorowaniu domowym. Ponieważ zmiana PEF wydaje się słabo odzwierciedlać czynność płuc w innych warunkach, spirometria mogłaby być również dokładniejsza dla warunków domowych. Należy rozważyć zastąpienie mierników PEF przenośnymi mikrospirometrami. Mierniki PEF są ogólnie tańsze niż mikrospirometry, co daje przewagę kosztową. Jednak zwiększona dokładność diagnostyczna mikrospirometrów może poprawić alokację zasobów, potencjalnie kompensując początkową różnicę kosztów w czasie.

Wyniki dotyczące dokładności przenośnych spirometrów są mieszane, a wybór producenta wpływa na wyniki. Niektóre badania sugerują, że przenośne mikrospirometry zapewniają dokładne wyniki porównywalne z laboratoryjnymi spirometrami złotego standardu, podczas gdy inne wskazują, że ich wyniki mogą nie być wymienne z tradycyjną spirometrią laboratoryjną. Dodatkowo, badania nad wykonalnością domowego monitorowania spirometrycznego przyniosły sprzeczne wyniki. Niektóre uznały je za wysoce skuteczne, użyteczne i dobrze przyjęte z wysoką zgodnością. Jednak inne badania wskazały, że domowa spirometria jest niespójna i niższej jakości niż spirometria wykonywana w nadzorowanych warunkach klinicznych lub że jej użyteczność w procesie diagnostyki astmy jest ograniczona. Podczas gdy domowa spirometria pokazuje obiecujące wyniki dla zdalnego monitorowania czynności płuc, jej skuteczność pozostaje niejasna, podkreślając potrzebę dalszych badań, szczególnie w ocenie jej klinicznej użyteczności dla diagnozowania astmy.

Jakie wyzwania i zalety ma obecna metodologia?

Nasze badanie zostało przeprowadzone w jednym szpitalu i mogłaby wystąpić zmienność w wynikach, gdyby analiza była oparta na próbkach z innych ośrodków medycznych stosujących różne protokoły bronchodilatacji lub sprzęt. Chociaż dane dotyczące palenia były niedostępne dla niektórych pacjentów, nie ma dowodów sugerujących, że frakcja palaczy różniła się znacząco wśród osób bez tych danych. Dodatkowo, istotne jest zauważenie, że nie wszyscy uczestnicy naszego badania mieli astmę, co mogło wprowadzić zmienność w relacji między zmianami PEF i FEV₁ wśród osób z astmą i bez astmy. W naszej populacji obturacja była bezpośrednio indukowana przed bronchodilatacją. Chociaż to podejście mogłoby być uznane za ograniczenie, ponieważ indukowana obturacja może zachowywać się inaczej podczas bronchodilatacji w porównaniu do naturalnie występującej obturacji związanej z wysiłkiem, alergenami lub infekcjami, oferuje również wyraźne zalety. W szczególności badanie populacji z indukowaną obturacją pozwoliło nam osiągnąć wysoki odsetek dość znacznych efektów bronchodylatacyjnych, a tym samym wyższy stosunek sygnału do szumu.

Zazwyczaj diagnoza astmy oparta na BDR nie jest ustalana podczas testu prowokacji metacholiną. Jednak naszym celem nie była ocena klinicznej wartości zmiany PEF w tym kontekście, ale raczej zbadanie technicznego związku między wzrostem PEF a poprawą FEV₁ podczas bronchodilatacji. Należy zauważyć, że chociaż używaliśmy zalecanej wartości progowej 12% i 0,2 L wzrostu FEV₁, podstawa dowodowa dla tego zalecenia nie ma silnego wsparcia. Obecne badania są niewystarczające, aby dokładnie ocenić czułość różnych wartości progowych FEV₁ dla BDR w rozróżnianiu pacjentów z astmą od zdrowych osób. Uważa się, że PEF wskazuje przede wszystkim na poziom rozszerzenia dużych dróg oddechowych, podczas gdy FEV₁ jest uważany za reprezentujący zarówno małe, jak i duże drogi oddechowe. To rozróżnienie może pomóc wyjaśnić niektóre z zaobserwowanych w tym badaniu różnic. Niemniej jednak, brakuje danych eksperymentalnych na temat konkretnych regionów dróg oddechowych, do których odnoszą się PEF i FEV₁ oraz ich zmiany.

Nasze badanie miało kilka godnych uwagi zalet. Mieliśmy dużą próbkę 869 osób i skrupulatny proces selekcji, w którym każdy pomiar był indywidualnie analizowany pod kątem wiarygodności technicznej. Wykluczyliśmy wszystkie niewiarygodne pomiary, co umożliwiło nam dokładniejsze zbadanie związku między zmianami PEF i FEV₁. Nasze ustalenia są istotne dla ogólnej populacji dorosłych, ponieważ rozkład wieku uczestników w naszym badaniu był szeroki, a dzieci zostały wykluczone. Przeprowadziliśmy dodatkowe analizy przy użyciu alternatywnej definicji BDR, a podobieństwo tych wyników do naszych głównych analiz dodatkowo potwierdziło nasze ustalenia i zwiększyło pewność co do ich ważności. Użycie miernika PEF do pomiarów PEF mogłoby dać inne wyniki ze względu na różnice między typami urządzeń. Nasze wcześniejsze ustalenia pokazały, że użycie tej samej techniki wydechowej z laboratoryjnym spirometrem lub miernikiem PEF skutkowało małymi, ale statystycznie istotnymi różnicami w wynikach PEF. Jednak dalsza analiza wykazała, że te różnice nie były klinicznie istotne (nieopublikowane).

Technika wydechowa może również różnić się w zależności od typu urządzenia. W typowych pomiarach PEF wydech jest krótszy niż dłuższy wydech wymagany do spirometrii. Niektóre badania wskazują, że przedłużony, spirometryczny manewr wydechowy może dawać niższe wartości PEF w porównaniu do krótkiej, wybuchowej techniki związanej z miernikami PEF. Wielkość tej różnicy jest różna, przy czym niektóre badania zgłaszają znaczące rozbieżności, podczas gdy inne znajdują minimalne różnice. Nasze wcześniejsze badanie wykazało, że zarówno krótkie, jak i długie wysiłki wydechowe dają klinicznie podobne pomiary PEF, niezależnie od tego, czy używany jest miernik PEF, czy spirometr. To podkreśla, że pomiary PEF są prawdopodobnie wystarczająco spójne z klinicznego punktu widzenia, niezależnie od tego, czy są rejestrowane spirometrem użytym w naszym badaniu, czy miernikiem PEF. Jednak mogą istnieć różnice między różnymi typami mierników PEF, a nasza ocena była ograniczona do jednego typu.

Jakie są główne wnioski z badania?

Podsumowując, wykazaliśmy w odniesieniu do podania salbutamolu po teście prowokacji metacholiną, że wzrost PEF po bronchodilatacji nie jest dokładną metodą pomiaru poprawy czynności płuc, zdefiniowanej przez wzrost FEV₁. Wzrost PEF wydaje się mieć większą swoistość niż czułość, z wyższą PPV w porównaniu do NPV. Zalecana wartość progowa dla wzrostu PEF, 15% i 60 L/min, ma słabą czułość w wykrywaniu poprawy FEV₁, podczas gdy wartość progowa 10% okazała się ogólnie lepsza. Włączenie monitorowania PEF w diagnostykę i zarządzanie astmą pozwala na wykrycie zmienności i poprawy czynności płuc. Jednak istotne jest, aby uznać, że wzrost PEF może nie wskazywać wiarygodnie na odwracalność obturacji dróg oddechowych. Zastąpienie miernika PEF przenośnym spirometrem mogłoby zwiększyć dokładność domowego monitorowania astmy i dlatego powinno być dalej badane.

Podsumowanie

Badanie analizuje skuteczność diagnostyczną pomiarów PEF w porównaniu do FEV₁ w ocenie odpowiedzi na leki rozszerzające oskrzela u pacjentów z astmą. Wykazano, że wzrost PEF nie jest dokładnym wskaźnikiem poprawy funkcji płuc mierzonej za pomocą FEV₁. Pomiary PEF charakteryzują się wyższą swoistością niż czułością oraz lepszą dodatnią wartością predykcyjną w porównaniu do ujemnej. Zalecana wartość progowa wzrostu PEF (15% i 60 L/min) ma niską czułość w wykrywaniu poprawy FEV₁, podczas gdy próg 10% okazał się skuteczniejszy. Choć monitorowanie PEF jest przydatne w diagnostyce i kontroli astmy, nie zawsze wiarygodnie wskazuje na odwracalność obturacji dróg oddechowych. Badanie sugeruje, że zastąpienie mierników PEF przenośnymi spirometrami mogłoby zwiększyć dokładność domowego monitorowania astmy.